نقشی که مانی حقیقی در یکی از همین اولین تجربه های بازیگری اش در فیلم «ورود آقایان ممنوع» رامبد جوان به عهده گرفته، در همین مرحله پذیرش و حتی پیش از رسیدن به چگونگی بازی او، جسورانه و البته در بدنه نحیف سینمای کمدی ما، چالش برانگیز به حساب می آید. چه در کمدی ها و چه حتی در درام های سینمای ما، همواره مردی که در برخورد با جنس مقابل خوش صحبت و حواس جمع و چشم باز و اثرگذار است، منفی و سقوط کرده در ورطه انحطاط اخلاقی تصویر شده و می شود. شخصیت اصلی فیلم بلاتکلیف و نصیحتگر «یکی از ما دو نفر» با بازی بهرام رادان، یکی از نمونه های متأخر همین رویکرد سنتی و کلیشه ای سینمای ایران در پرداخت شخصیت مرد دون ژوان/عاشق پیشه است. اما در«ورود آقایان ممنوع»، شخصیت دکتر شاپوری از متن خود فیلمنامه دقیق پیمان قاسم خانی، بدون سرسپردگی به این کلیشه خلق شده و از جمله، روابط بسیار خوبی با دخترش (پگاه آهنگرانی) دارد، به بچه های مدرسه در پیش بردن اهداف شان کمک می کند و البته پیچ پایانی قصه را می سازد.
اما بازی حقیقی در فیلم، با درکی فراتر از «اجرا»ی صرف این نقش به همان شکل طراحی شده در فیلمنامه همراه است. او تنها شیرینی لازم برای جذاب جلوه دادن این کاراکتر را در بازی اش جاری نکرده؛ بلکه ورای آن، کوشیده «شیوه زندگی/life style» دکتر شاپوری را حتی با تأکید بر نوع نگاهش به دنیا و خانم ها (از جمله در نگاهی که پیش از دیالوگ کلیدی «بستگی به زنش داره» به خانم دارابی (ویشکا آسایش) می اندازد) در نظر بیننده تثبیت کند. کاری که حقیقی در ایفای این نقش در این فیلم صورت داده، یک اعاده حیثیت تاریخی است برای یکی از جرگه های بدون سندیکای جامعه که هرگز چنین تصویری به دور از کلیشه های رایج، از آنها بر پرده نیفتاده بود.
