فیلم باغ های کندلوس که از امروز بالاخره اکران شده، یکی از گرم ترین و خاص ترین جلوه های عشق و شیفتگی دو جوان هنرمند را در گوشه ای از خود دارد. این رابطه ی عاطفی شاعرانه و غمبار را محمدرضا فروتن و خزر معصومی در فیلم جان بخشیده اند که دومی بعد از بازی در نقش اصلی زن فیلم به نمایش درنیامده ی به رنگ ارغوان حاتمی کیا، این جا عشق و رنجوری شخصیت را به شکلی باورپذیر به نمایش گذاشته. فروتن هم قبل از دو فیلمی که در جشنواره ی پارسال داشت یعنی به آهستگی مازیار میری و وقتی همه خواب بودند فریدون حسن پور، برای اولین بار با حضور در این فیلم، سینمای جدا از جریان اصلی را تجربه کرد و از قضا با همراهی و ابراز علاقه هم در این پروژه حاضر شد.
اما داستان فیلم فقط در بخش خاطرات گذشته به این دو جوان عاشق مربوط می شود. در زمان حال، سه مرد که همه از دوستان قدیمی آنها بوده اند، یکهو به جاده ی کندلوس می زنند تا قبر دو دوست شان را پیدا کنند؛ یعنی همان دو جوان عاشق سال ها پیش را. فیلم یک بازی و شخصیت خیلی با نمک هم از رضا ناجی دارد(بازیگر آذری زبان فیلم های مجیدی را که یادتان هست؟) که البته وقتی بدانید غیر از بامزگی، در داستان چه پیغامی با خودش می آورد، مو به تن تان راست می شود! سازنده ی فیلم، ایرج کریمی است که قبلاً دو فیلم از کنار هم می گذریم و چند تار مو را روانه ی اکران سینما کرده و چندین فیلم تلویزیونی و ویدئویی هم ساخته و البته، منتقد و نویسنده ی سینمایی مهم و مؤثری بوده و هست و خیلی از ماها از نوشته ها و گفته هایش بسیار آموخته ایم. کریمی فیلمنامه ی باغ های کندلوس را با فرم خاصی که بین زمان های مختلف جریان دارد، خودش نوشته و مثل همیشه، موضوعات اساسی و ظاهراً ازلی ابدی انسان مثل مرگ، عشق و مسیرهای پرتلاطم زندگی و سرنوشت آدم ها، مضمون های اصلی فیلمش را تشکیل می دهند. موسیقی غم انگیز و شنیدنی فیلم، کار گروه کم تر شناخته شده ای به اسم Hall است که یکی از اعضایش طاها شجاع نوری پسر تهیه کننده ی فیلم را می شناسید.
باغ های کندلوس یک صحنه ی حیرت انگیز دارد که هروقت دیدید و چشم تان را از فرط تأثیرپذیری بستید یا گوشه ی نمناکش را پاک کردید، انصاف داشته باشید و یاد این اشاره ی من بیفتید. صحنه ای است که نماز خواندن یک شخصیت را با رسیدن خبر مرگ زودهنگام او به همسر عاشقش، هم زمان می کند و گلایه و نیایش به درگاه خدا را در کنار هم قرار و نشان می دهد. تأثیرش را به این زودی ها از یاد نخواهید برد.
