بهترین کمدی های تاریخ سینمای ایران و جهان

توضیح تکمیلی 1: در همین شمارۀ مجلۀ 24، مقاله ای دربارۀ تقسیم بندی های انواع کمدی نوشتم که انتخاب های زیر بر اساس تقسیم بندی های شرح داده شده در همین مقاله، صورت گرفته است (که طبعاً در بخش "مقاله ها"ی همین سایت هم آمده است).
توضیح تکمیلی 2: در این نظرخواهی، نام فیلم های قبل از انقلابی انتخاب شده، از فهرست چاپ شده حذف شد!

سینمای ایران (به ترتیب سال ساخت)
صمد آرتیست می شود (پرویز صیاد، 1353)
جوجه فکلی (رضا صفایی، 1353)
آقای جاهل (رضا میرلوحی، 1353)
دایی جان ناپلئون (ناصر تقوایی، 1354)
اجاره نشین ها (داریوش مهرجویی، 1365)
مدرسۀ پیرمردها (علی سجادی حسینی، 1369)
لیلی با من است (کمال تبریزی، 1375)
مرد عوضی (محمدرضا هنرمند، 1376)
مکس (سامان مقدم، 1383)
خواب تلخ (محسن امیریوسفی، 1384)
و پنج فیلم بعد: دو فیلم با یک بلیت (داریوش فرهنگ، 1369)
ای ایران ( تقوایی، 1367)
دختردایی گمشده (مهرجویی، 1378)
جنگجوی پیروز (مجتبی راعی، 1378)
مارمولک (تبریزی، 1383)
بدیهی است که اگر می خواستم مبنای انتخاب کمدی های برتر تاریخ سینمای ایران را میزان خندیدن در حین تماشای فیلم درنظر بگیرم، هر 10 انتخابم از میان فیلم های جدی می شد که به ژانر کاملاً ایرانی «کمدی ناخواسته» منجر شده اند؛ از ملودرام های ایرج قادری تا عرفانی/فلسفی های حسینعلی فلاح لیالستانی تا اکشن های زنانۀ علیرضا داودنژاد تا شبه فمینیستی های تهمینه میلانی تا شاهکارهای بی بدیل «زی-مووی» تاریخ سینمای جهان یعنی فیلم های گنگستری/پلیسی استاد اصغر نصیری.


سینمای جهان
(دلایل تفکیک این زیر-ژانرهای کمدی را در مقاله ای در همین مجموعه مطالب آورده ام)
کمدی متکی به کمدین:
روزی در مسابقات اسب دوانی (سام وود، مؤلف: برداران مارکس، 1937)
هالوها در آکسفورد (آلفرد گولدینگ ، مؤلف: استن لورل و الیور هاردی، 1940)
کمدی سیاه:
قاتلین پیرزن/زن کُش ها (الکساندر مکندریک، 1955)
کمدی رومانتیک:
بودن یا نبودن (ارنست لوبیچ، 1942)
عشق در بعدازظهر (بیلی وایلدر، 1957)
بعضی ها داغشو دوس دارن (بیلی وایلدر، 1959)
گل کاکتوس (جین ساکس، مؤلف: یال دایموند، 1969)
دختر خداحافظی (هربرت راس، مؤلف: نیل سایمون، 1977)
کمدی روانشناسانه:
آنی هال (وودی آلن، 1977)
روزگراندهاگ/افسانۀ روز دوم ماه فوریه (هارولد رامیس، 1993)
و ده فیلم بعد:
کمدی موزیکال:
چهره نمکین (استنلی دانن، 1957)
کمدی هجوآمیز:
رقص خون آشام ها/ ببوس ولی گازم نگیر (رومن پولانسکی، 1967)
کمدی سوررئالیستی:
شبح آزادی (لوئیس بونوئل، 1974)
کمدی پست مدرن:
پالپ فیکشن (کوئنتین تارانتینو، 1994)
لبوفسکی بزرگ (برادران کوئن، 1998)
آوازهایی از طبقۀ دوم (روی آندرشون، 2000)
کاملاً رو به جلو/Full Fronthal (استیون سودربرگ، 2002)
ماهی بزرگ (تیم برتون، 2003)
کمدی انیمیشن:
شرکت لولوها (پیت داکتر، دیوید سیلورمن، لی آنکریچ، 2001)
کمدی همه جانبه:
ملاقات با فاکرها (جی. روچ، 2003)
خدواندا، چه طور این فهرست بیست فیلمی تمام شد و هیچ یک از شاهکارهای چاپلین، کیتون، هارولد لوید، ژاک تاتی و والت دیزنی قدیم یا فیلم های درخشان جری لوئیس، نورا افرون، پیتر باگدانوویچ یا پرستون استرجس در آن قرار نگرفت؟ این، بار دیگر، از بلایای محدودیت در تعداد انتخاب هاست.