توضیح: تعبیر «سینمای تاریخی» مانند فیلم جنگی یا فیلم جاسوسی، همواره از موارد بحث و جدل منتقدان و مورخان سینمایی بوده که آیا بالاخره ژانر محسوب می شود یا مثلاً یکی از زیرژانرهای سینمای حماسی- ماجرایی است؟ در کلیت مناسبات تولیدی سینما، هر وسترن یا مثلاً هر فیلم مربوط به جنگ جهانی اول یا دوم هم به همان امکانات و جامه آرایی و لوکیشن یابی و صحنه پردازی های خاص سینمای تاریخی نیاز دارد. اما در این انتخاب ها، طبعاً فیلم تاریخی را به معنای آثاری گرفته ام که به قرون گذشته نقب می زنند و ضمناً داستان شان به واقعیات تاریخی اشارات ضمنی دارد. و البته این خودش با یکی دیگر از جلوه های این ژانر یعنی فیلم های «لباسی» مانند عصر معصومیت اسکورسیزی یا سنسو/احساس ویسکونتی یا لولا مونتز افولس، متفاوت است.
(به ترتیب سال ساخت)
ایوان مخوف: قسمت دوم (سرگئی آیزنشتاین، 1948)
لورنس عربستان (دیوید لین، 1962)
یوزپلنگ (لوکینو ویسکونتی، 1963)
انجیل به روایت متی (پی یر پائولو پازولینی، 1966)
مردی برای تمام فصول (فرد زینه مان، 1966)
آگوئیره، خشم خدا (ورنر هرتسوگ، 1972)
لانسلو دولاک (روبر برسون، 1974)
بری لیندون (استنلی کوبریک، 1975)
آمادئوس (میلوش فورمن، 1984)
آخرین امپراتور (برتاردو برتولوچی، 1987)
و: اشباح گویا (میلوش فورمن، 2006)