از مجموع 27 یادداشت روزانه ای که نگارنده در طول برپایی جام 2006 نوشت و در روزنامه شرق به چاپ رسید،در حال حاضر تنها 16 یادداشت آن موجود بود که در سایت آمده و امیدوارم دیگر یادداشت ها را هم از آرشیو روزنامه گردآوری کرده و تقدیم کنم.
*
*
بالاخره آن روز رسید. روزی که از پارسال، از لحظه تعیین گروه ها و قرعه جام جهانی حسابش را کرده بودیم و گاهی بهش فکر می کردیم. از همان موقع معلوم بود که اگر آلمان، آرژانتین و ایتالیا در گروه های خودشان در مرحله مقدماتی جام اول شوند، دو تای اول شان در یک چهارم نهایی به هم می خورند و برنده، در نیمه نهایی جلوی ایتالیای محبوب ما و خیلی از ایرانی ها می ایستد. بالاخره هم این طور شد. در آن ضلع ماجرا، تصور یک ساله مان درباره این که اسپانیا و برزیل و انگلیس و هلند رقابت اصلی را برای تعیین دومین بازی نیمه نهایی دارند، غلط از آب درآمد و آنها دوتا دوتا و به ترتیب، مغلوب برنامه ها یا بگذارید بگویم دسیسه های پرتغال و فرانسه شدند. ولی این طرف، همان مسابقه ای که در خیال مان مجسم می کردیم، نیمه نهایی اول را شکل داد که امشب، همین چند ساعت دیگر بین آلمان میزبان و مصمم و منسجم و ایتالیای مقاوم و لب مرز، برگزار می شود.
اولین تفاوت مسیر دو تیم برای رسیدن به جمع چهار تیم برتر پایانی، به اتفاقی مربوط می شود که ظاهراً بی ربط به نظر می آید: خرابکاری وحشتناک فرانسه در مرحله اول و این که در گروهش دوم شد و با برد روز آخر در مقابل توگو، به زور از گروه هفتم بالا آمد، باعث شد که تیم اول گروه یعنی سوئیس در یک هشتم جلوی اوکراین قرار بگیرد و بعد از ضربات پنالتی بسیار بدش، یاران شوچنکو در یک چهارم جلوی ایتالیا بایستند. اگر فرانسوی ها طبق پیش بینی های مرسوم و طبیعی همه، در گروه شان اول می شدند و بعد همین طور پیش می آمدند، در یک چهارم نهایی به آتزوری می خوردند؛ در حالی که حالا فرانسه تنها تیم دوم گروه هاست که به نیمه نهایی رسیده (کاری که ایتالیا خودش متخصص آن است و مثلاً در جام 1982، از همین مسیر به قهرمانی رسید). حالا به جای یک چهارم، ایتالیا – فرانسه را ممکن است در فینال ببینیم؛ یا خدای نکرده، زبانم لال، در رده بندی.
اما از آن طرف، آلمان به جای حریف متوسطی مثل اوکراین که راه ایتالیا برای صعود به نیمه نهایی را هموار کرد، با آرژانتینی رو به رو شد که مثل همیشه داعیه قهرمانی داشت و این بار برخلاف دو جام قبلی، واقعاً این حرف ها بهش می آمد. آلمان – آرژانتین جمعه هفته پیش در برلین، بازی بزرگ جام 2006 بود و مهارت ها، تفکر منعطف، استحکام بدنی چشمگیر و اراده بالای هر دو تیم را تا این جای جام در بازی دیگری ندیده بودیم و بعید است باز ببینیم. مسابقه ای که مثل بازی های تاریخی مشابه و جاودانه آلمان غربی – فرانسه جام 1982 و برزیل – فرانسه جام 1986 به ضربات پنالتی کشید، عملاً به نمایشی از قدرت های دو تیم بدل شد که یکی از مهم ترین فرضیه های موجود درباره مرحله نهایی را شکل داد. بر اساس این فرضیه که از همان دقایق نفس گیر اواسط نیمه دوم تا پایان بازی آلمان – آرژانتین مطرح می شد، برنده این پیکار عملاً قهرمان جام خواهد بود.
دیدگاه مقابلش می شود این که بگوییم ایتالیا امروز قدر رهایی از لحظه های دشوار و کابوس مانند بازی گره خورده یک هشتم در مقابل استرالیا را خواهد دانست. وقتی توانست ده نفره در برابر تیمی با آن توان جسمانی عظیم، ایستادگی کند و بدون ماتراتزی و نستا، گل نخورد و به لطف یک پنالتی شانسی و البته با خونسردی و تسلط توتی عزیز، انتقام باخت چهار سال پیشش از تیم آن موقع گاس هیدینک (کره جنوبی) را بگیرد، دیگر حسابی متنبه شد و این را در بازی روان و روش های متنوعش جلوی اوکراین، می شد به وضوح دید. حالا دیگر لیپی باید زیرک تر از آن باشد که این فرصت را از دست بدهد و سوای همه اعتبار و افتخاری که می تواند با غلبه بر میزبان کسب کند، به کمرنگ شدن پرونده رسوایی هایش در فدراسیون و لیگ فوتبال ایتالیا نیاندیشد. تیم او امشب ماتراتزی را هم دارد و بار دیگر، مثل جام گذشته، تنها تیمی است که همه بازیکنان حاضر در فهرستش را دست کم یک بار به میدان مسابقات جام فرستاده (البته طبعاً منهای دو دروازه بان ذخیره که خودشان هم خجالت می کشند حتی برای چند دقیقه، جانشین بهترین گلر دینا یعنی بوفون شوند!). این شراکت همگانی، معلوم است که برای اردوی تیم یک ملت احساساتی مثل ایتالیا، همدلی برانگیز خواهد بود و یکدستی روحیه بازیکنان مختلف را با وجود اختلاف سطح شان، افزایش خواهد داد. شاید حالا نیمکت آتزوری به لحاظ تعصب و روحیه، دو سه گاتوسوی دیوانه و دوست داشتنی داشته باشد که وقتی تیمش گل می زند، با وحشیانه ترین واکنش های ممکن، می دود طرف لیپی و چشم در چشم مربی اش می ایستد و با فشار دادن سر یا گرفتن گردن او، می خواهد سرمستی اش از گل تیم را قسمت کند! حتماً یادتان هست که در بازی ایتالیا – اوکراین، با وجود دوگله شدن لوکا تونی و بازی بی نقص زامبروتا که هم گل اول را از یک توپ مرده، خودش به راه انداخت و به ثمر رساند و هم از چند قدم مانده به پاس گل سوم، دفاع اوکراین را مقهور سرعت و تکنیکش کرد، کمیته برگزاری بازی ها همین گاتوسوی خودمان را بهترین بازیکن زمین معرفی کرد. فکر می کنید دلیلش فقط بازی محکم ولی – این بار، استثنائاً - بدون خشونت او بود که بارها قدرت بدنی اوکراینی ها را خنثی می کرد؟ یا مثلاً آن استقامت عجیب و غریبش بود که هرچند تیموشچوک با وزن کاملش روی ساعد دست او ایستاد، گاتوسو بعد از چند دقیقه پا شد و برگشت و به بازی ادامه داد؟ نه؛ یک دلیلش هم این بود که او بعد از تعویض شدن هم روی نیمکت بازی می کرد و بر توان روحی تیم اثر می گذاشت.
آلمان درجام 1990 با میزبانی ایتالیا آخرین قهرمانی اش را به دست آورده و حالا امیدوارم در میزبانی اش بگذارد ایتالیا به فینال برلین برسد و شاید قهرمان شود. یعنی آلمانی ها این مرام و مهمان نوازی متقابل را دارند؟!