از مجموع 18 یادداشت روزانه ای که نگارنده در طول برپایی جام 2008 نوشت و در روزنامه شرق به چاپ رسید،در حال حاضر تنها 14 یادداشت آن موجود بود که در سایت آمده و امیدوارم دیگر یادداشت ها را هم از آرشیو روزنامه گردآوری کرده و تقدیم کنم.
*
*
یک) پریشب در نخستین روز یورو 2008، پرتغال اولین زنگ خطر جدی را برای تیم های امیدوار به قهرمانی به صدا درآورد. نه فقط بابت این که سه بار یا – اگر آن نفوذ از زاویه بسته بوسینگوآ و مماس شدن توپ و تیرک عمودی و سینۀ دمیرل، دروازه بان دوم ترکیه را هم بشماریم- چهار بار به تیر دروازه حریف کوبید؛ نه فقط بابت این که در سه لحظه غفلت ترک ها، کریستیانو رونالدوی خودشیفته و «خوره» به حرکات سوپرسریعش دست زد و آمادگی قابل انتظارش را یادمان آورد. بلکه بیشتر از این جهت که دست کم دو سه بازیکن شان با عملیاتی در ابعاد کریس پا به توپ شدند و از جمله، زنده کردن و به تور رساندن یک توپ مرده خارج از جریان حرکات تیمی توسط پپه و آن چرخش ساحرانۀ موتینیو که منجر به رسیدن توپ به میره لس و گل دوم شد، عملاً این نتیجۀ هراس آور را می داد که انگار تیم اسکولاری هوچی گر، کریس را تکثیر کرده است. به نمایندگی از ایتالیایی ها که می دانند احتمال رویارویی با پرتغال تا فینال برای تیم شان وجود نخواهد داشت، از این که رقیب ما به رغم سر پرباد و ریخت سینه کفتری و طبع مظلوم نما و جنجال گرش در برابر داوری، تبحراتی هم دارد و می تواند مقادیری موی دماغ آتزوری بشود، ابراز خرسندی می کنم. غلبه بر حریف ضعیف، لذت سرشاری ندارد. از این نمایشگری هرچند گل کوچک وار پرتغال، استقبال می کنیم.
دو) از میان سه فینال بالقوه ای که در مرحلۀ اول مسابقات و در گزوه C برگزار می شود، امشب شاهد اولین اش خواهیم بود: ایتالیای ما و هلند نارنجی که برای جذب هوادار، منهای رنگ دلپذیر لباسش، چند بازیکن دوست داشتنی اش (به ویژه روبن و کویت) و نوستالژی ناشی از بازی های دو دهه پیش سرمربی اش فان باستن، چیزی جز شخصیت متوسط «نایب قهرمانی» و نوعی میان مایه گی تاریخی مزمن ندارد. ضمن این که با حضور شش بازیکن نسبتاً مهم اردوی هلندی ها در لیگ برتر، احتمال تعلق خاطر برخی طرفداران انگلیس نسبت به این تیم، در غیاب تیم محبوب خودشان، وجود دارد. با توجه به شور و استرسی که برای اولین بازی ایتالیا دارم، صحبت از نکات فنی بلاهت بار به چشم می آید. منتظریم و امیدوار. فقط بابت علاقه به آ.اس.رم و همچنین نوع بازی در میانه میدان، به گمانم استفاده از آکوئیلانی ِ زشتِ سمپاتیک از ابتدای بازی، می تواند از عوامل حیات بخش برای تیم ما باشد.
سه) رفتار تلویزیون ما در پرهیز از پخش مراسم و به ویژه بازی افتتاحیه – به همان شکل کوتاه شده که عادت مان شده- تعجب آور بود. محافظه کاری محسوسی که باعث شد در آخرین روز سوگواری های پیاپی اخیر، بازی سوئیس- چک همزمان با ایران – امارات، حتی از شبکه دو پخش نشود، یادآور رفتار تلویزیون در طول دهه 1360 بود که می ترسید پخش زنده فوتبال یا احیاناً پخش صرف اذان مغرب در میانه یک مسابقه و پرهیز از پخش ادعیه، عملکردی ضداجتماعی و نامؤمنانه تلقی شود. این واقعیتی بارها تکرارشده است که این گونه رعایت های افراطی، با موانعی که در مسیر دستیابی جوانان به فوتبال محبوب شان ایجاد می کند، حتی می تواند به دلزدگی هایی چند بیانجامد که در وهلۀ اول نسبت به خود رسانه و رفتارش ابراز می شود؛ اما در درازمدت و در صورت تکرار، می تواند کلیت نگاه رسمی و ترویجات آن را هم از چشم جوان بیاندازد. اتفاقی که بی تعارف، در دهه 1360 برای جوان ایرانی هم نسل ما رخ داده بود.