از مجموع 18 یادداشت روزانه ای که نگارنده در طول برپایی جام 2008 نوشت و در روزنامه شرق به چاپ رسید،در حال حاضر تنها 14 یادداشت آن موجود بود که در سایت آمده و امیدوارم دیگر یادداشت ها را هم از آرشیو روزنامه گردآوری کرده و تقدیم کنم.
*
*
یک) آچمز شدن فرانسه به دست هلند، لذت چندجانبه ای داشت. اول این که نشان داد باخت 3-0 ایتالیای ما جلوی هلند نه فقط نتیجۀ چیدمان غلط دونادونی، بلکه ضمناً حاصل اقتدار و آهنگ موزون بازی شاگردان فان باستن هم بود. دوم این که بی رمقی خروس های بی تاج و دم شده را بعد از آن صعود شانسی و عصبی کننده تا فینال جام جهانی 2006، به خوبی رو کرد و سوم این که به هرحال برد و 6 امتیازی شدن هلند، در باقی ماندن بخت صعود برای ایتالیا مؤثرتر است و حتماً باید به برد فرانسه که موجب ظهور دو مدعی سه و چهار امتیازی برای صعود در روز آخر می شد، ترجیحش بدهیم.
دو) حالا و بعد از دومین خرابکاری آتزوری محبوب ما، این بار در برابر رومانی بسیار سرحال و باهوش و زهردار و چابک، به روشنی می توانم بگویم که وضعیت روانی تیم ایتالیا بیش از همۀ وجوه تاکتیکی و تکنیکی، نیاز به ترمیم دارد. این کار البته در این بحران که می تواند به سقوط و حذف تیم مان در همین مرحلۀ اول بیانجامد، بسی دشوارتر از حد تصور است. اما اگر دونادونی زودتر و مثلاً در فاصلۀ دو نیمۀ بازی با هلند یا در فاصلۀ آن بازی تا پریشب که تیم جلوی رومانی به میدان رفت، به فکر افتاده بود و روانکاوی درستی برای رهاندن بازیکنان از رفتار بحران زده به کار می گرفت، می شد از این نتایج اسفبار جلوگیری کرد. واقعیت این است که جز در یک مورد، ال دونادون همۀ تغییرات معقول لازم را در ترکیب و نوع پیشبرد حرکات تیم انجام داد. ماتراتزی را که مدام در آستانۀ اخراج بود، در بازی دوم به کار نگرفت. هافبک های آ.اس.رمی هماهنگی چون دی روسی و پروتا را به زمین فرستاد و گروسو را از آغاز بازی با رومانی، به موتور محرک تیم در جناح چپ بدل کرد (که به نظرم می توانست در کسب عنوان بهترین بازیکن زمین، رقیب جدی پیرلو باشد که از سوی یوفا انتخاب شده). حتی کوالیارلا را که می توانست پدیدۀ آرمانی جام باشد، البته کمی دیر، به زمین فرستاد و در آن لحظۀ موقعیت طلایی در دقیقه 89 روی پاس کاسانو، حتی او هم نتوانست ضربۀ نهایی را درست بزند. وقتی مربی ج.ان ما اولین تعویضش را با بیرون آوردن پروتای مؤثر بازی با رومانی و وارد کردن کاسانوی بی مصرف بازی با هلند انجام داد، غرولند من و ما به هوا رفت. اما با وجود چندین پاس اشتباه، کاسانو به هرحال خوب دوید و ورودش به زیان تیم نبود و دو سه موقعیت نسبی و همان سانتر عالی برای کوالیارلا، حاصل حضورش بود. تنها خطای تعجب آور دونادونی آن جا بود که به جای نیروی هجومی پرتوان و خوش تکنیکی مثل آکوئیلانی، آن اواخر آمبروزینی کند و تدافعی را جایگزین کامورانزی کرد. منهای این آخری، در همۀ مراحل کار مربی ما در بخش فوتبالی ماجرا درست به نظر می رسید. اما بخش روانی بود که نمی گذاشت تیم کمی با آرامش، کمی دور از شتابزدگی احساساتی پرسپولیس وار، کمی بدون نگرانی از حذف و توقف بازی کند. در واقع جز به میدان آوردن دل پی یرو از ابتدای بازی به عنوان وزنۀ روحی، دونادونی یا روانکاوان همراه تیم، هیچ کاری بر روی روان آشفتۀ آتزوری نکرده بودند.
سه) بدون کوچک ترین تردیدی، گل تونی در دقایق پایانی نیمۀ اول، سالم بود و آفساید گرفتن آن توسط داور، تیم را برای قربانی شدن آماده تر کرد. بعدتر که 1-1 بودیم و پنالتی درستی علیه آتزوری اعلام شد، بوفون درست در جایگاه روانی غریبی قرار گرفت که جیک لاموتا (با بازی رابرت دنیرو) بوکسور سادومازوخیست فیلم بزرگ «گاو خشمگین» مارتین اسکورسیزی در آخرین مسابقه اش جلوی سیاهپوستی با چهره شوم و نام ترس آور شوگر ری رابینسون قرار داشت. آن جا جِیک که خونین و ویران، با پلک شکافته و فک کج شده، کنار طناب های رینگ ایستاده بود، اصرار لجوجانه ای داشت که عزت نفس بی پایانش را چنین به رخ بکشد که به حریفش بگوید «تو هیچ وقت نتونستی منو زمین بزنی». راست می گفت، او باخته بود، ولی حتی یک بار هم در طول بازی به زمین نیفتاد و حتی ضربه های دیوانه وار انتهایی را هم در حالی خورد که قامت رنجورش را به طناب رینگ حایل کرده بود. بوفون هم بعد از گرفتن پنالتی و نجات تیم از حذف در تنها دو بازی، امید عظیمی به زدن گل برتری نداشت؛ فقط می خواست به تیزپاهای رومانیایی بگوید که نتوانستید زمین مان بزنید. دو سال پیش در طول جام منجر به قهرمانی آتزوری، در ستونی به همین نام «دو نیمه در بهشت» دوست داشتن ایتالیا را به دوست داشتن همین جیک لاموتای «گاو خشمگین» مانند کردم: می دانی که آشفته و ناپایدار و خطاکار و خودآزار است، اما احساس بلاهت و نامردی می کنی اگر عزت نفس، ایستادگی و تلاش ِ تا آخرین نفس اش را نستایی.