یک: میان تفاوت های یک گزارشگر بزرگ و دقیق و حواس جمع و خلاق با کسی که تنها می کوشد «وظیفه»اش را انجام دهد و در بهترین شب هایش هم در نهایت فقط به حد و سطح «استاندارد» کار دست می یابد، یکی از موارد قابل اشاره این است که گزارشگر بزرگ می تواند همزمان با شکل گیری برخی اتفاقات در زمین، عظمت و اهمیت آنها را طوری تشخیص دهد که انگار دارد از ورای تاریخ به آنها نگاه می کند. شاید امروز هیچ کدام مان تاب تحمل هیچ یک از گزارشگران بی حس و حال دهه 1360 را نداشته باشیم که اغلب فقط وقتی فوتبال می دیدند که در حال گزارش بازی باشند. یعنی کار گزارش به تمامی و صرفاً «شغل»شان بود و شیفته و خورۀ فوتبال نبودند. اما تردیدی نیست که با معیار ذکرشده، گزارش بهرام شفیع برروی تصاویر مسابقۀ برزیل-فرانسه 1986 (همچنان مشهور به زیباترین مسابقۀ تاریخ جام های جهانی) از نمونه های به یاد ماندنی به حساب می آید. همان جا که بازی تازه داشت گزارش می شد، او گل کاره کا را با عبارت «یک گل مدرسه ای» توصیف می کرد و در وصفق زیبایی و سرعت و میزان تهاجمی بودن بازی می گفت «درست مثل بسکتبال، دو تیم نوبتی روی دروازۀ هم ظاهر می شن». البته بازی با تأخیر پخش می شد و دانستن این که بازی بسیار ویژه ای از آب درآمده، می توانست مقادیری نتیجۀ اخبار و اطلاعات رسیده از مکزیک باشد؛ هر چند باید توجه داشته باشید که در عصر پیشا اینترنتی بودیم. اما به هر صورت، این که سال ها پیش از تثبیت شدن و شهرت یافتن و «مسابقۀ کلاسیک» نام گرفتن آن بازی، این که گزارشگرش در لحظه و در زمان پخش آن تشخیص دهد با رخدادهای منحصربه فردی در زمین فوتبال رو به روست، خود از امتیازات ویژه خواهد بود. درست برخلاف پیمان یوسفی در نخستین گزارش اش در این دورۀ جام که گل غریب و استادانۀ استیون جرارد کاپیتان انگلستان به دروازۀ آمریکا را کاملاً عادی قلمداد کرد و به سادگی از آن گذشت. در حالی که تنها چهار دقیقه از شروع بازی گذشته بود، جرارد که داشت در جهت مورب می دوید و به قلب دفاع آمریکا می زد، با آن که دو بازیکن با فواصل دور نزدیک در کنارش حرکت می کردند، طوری پاس درخشان امیل هسکی را قاپید و بعد از دو سه قدم دویدن بدون اتلاف وقت آن را در زاویه ای که از جهت دویدن اش عجیب و حتی بعید بود، دور از دسترس تیم هاوارد به قعر دروازه فرستاد. می توان حدس زد که اگر گزارشگر پرشورتر و فوتبال شناس تری با روش خنده آور تلویزیون ما در «توزیع نوبتی» بازی ها میان گزارشگران مختلف، «کشیک» گزارش بازی انگلیس- آمریکا می شد، چگونه از این گل و حرکت منحصر به فرد جرارد در سرعت و تصمیم گیری و اجرای تصمیم، تجلیل می کرد. و چگونه یادآوری می کرد که نتیجۀ نهایی بازی با آن اشتباه هولناک گرین و آن همه به در بسته کوفتن انگلیسی ها در نیمۀ دوم، از ارزش بی حد و حصر گل جرارد نمی کاهد.
دو: با بازی های امروز، دو تیم بزرگ و دارای طرفداران گسترده و پرشمار یعنی نارنجی های هلند و لاجوردی های ما ایتالیایی ها، استادیوم های محل برگزاری جام را به قدوم خود مزین می کنند. بدیهی است که هواداران آتزوری از طیف های متنوع تر و همچنین به لحاظ کمیف بیشتر بوده و هستند. اما زمزمه های مفصلی به گوش می رسد مبنی بر این که تیم امسال آن میزان کوبندگی و آمادگی و احتمال موفقیت را که باید، ندارد. دوستانم در همین ویژه نامه، امروز ترجیح داده اند آغاز مسابقات تیم هلند را از ایتالیا جدی تر بگیرند و حتی هم مسلک های ایتالیایی دیگر ما مانند مزدک میرزایی هم امید چندانی به قهرمانی تیم این دوره ندراند. پاسخ لیپی به اتهاماتی از قبیل سالخوردگی تیم و ضعف عمومی آن البته آدمی را به فکر فرو می برد: استاد بازی خوانی و تغییر ناگهانی تاکتیک تیم، بر این آمار تأکید کرده که تیمش در تمام طول این چهار سال تنها یک بار طعم شکست را چشیده؛ و با این نگرش او می توان پرسید که با این اوصاف، چه طور می شود این نق و ناله ها را جدی گرفت؟ اما و به هر حال با وجود اهمیت بسیار بازی هلند – دانمارک که اولین مسابقۀ امروز و در کنار برزیل- پرتغال، یکی از دو شبه فینال دور اول است، ما همه نگران بازی آخرشب ایتالیا- پاراگوئه هستیم. تا این جا که هنوز حل و وضع اجرای نمایش تیم مان را در این دوره ندیده ام، کوشیده بودم از کرکری خوانی مرسوم این ستون در دو و چهار سال پیش، پرهیز کنم. ولی اگر امشب اتفاقات لاجوردی دلپذیری روی دهد، این رجزخوانی ها را به سرعت شروع خواهم کرد! هر چه باشد، اولین حریف دو سال پیش ایتالیا در گروه مرگ یورو2008، همین هلند بود که برتری مطلق 3-0 اش، یادداشت بعدی ام را به تیتر تلخ «کباب لاجوردی» آلود. این بار، پاراگوئه نباید حتی نیمی از آن حد، هراس آور باشد. یعنی می گویید هست؟!