یک: قصه هایی در جام 2010 اتفاق می افتد که مثل هر جام دیگر، می تواند در موارد و مقاطعی جذاب و غیرمنتظره باشد و بعد از یک مرحله یا حتی چند بازی، به سادگی به دست فراموشی سپرده شود و اهمیت چندانی برای آن باقی نماند. در حالی که از نگاه افراد ذوق زده و ظاهربین از جمله گردانندگان و مجری و اغلب کارشناسان برنامۀ پخش زندۀ بازی ها از تلویزیون، بسیار جالب توجه و «به هر شکل ممکن»، قابل اشاره به نظر می رسد. مثلاً این که نیوزیلند بدون باخت و تنها با سه مساوی از جام حذف شد، لابد نشانۀ این است که آنها «حذف شده های سربلند» 2010 بودند. این که آفریقای جنوبی با وجود شکست دادن فرانسه، استرالیا با وجود شکست دادن صربستان، خود سربستان با وجود شکست دادن آلمان و سوئیس با وجود شکست دادن اسپانیا در همان دور اول از تداوم حضور در جام بازماندند، لابد نشانۀ پیشرفت محسوس فوتبال آنهاست و این که برزیل با هفت امتیاز صعود کرد یا پرتغال هفت گل به کره شمالی زد، لابد آنها را به مدعیان درجه اول قهرمانی بدل می کند. در حالی که نکات ظریف تر، با اهمیت تر و نهان تر، احتیاج به دید موشکافانه، توجه به جزئیات و تماشای تمام لحظه ها و فراز و نشیب های هر بازی به جای محدودشدن به نتایج و آمارهای روی کاغذ دارد. مثلاً این که هلند با وجود صعود 9 امتیازی، به هیچ وجه تیغ چندان تیز و برنده ای نیست و امشب بی تردید در برابر اسلواکی گوشت تلخ و نچسب و یادآور شخصیت های روس خستگی ناپذیر فیلم Rock’n’Rolla ساختۀ گای ریچی، دشواری های فراوان خواهد داشت و حتی احتمال شکست و حذفش می رود، این که ایتالیا با وجود تمامی اشکالات و اشتباهات بلاهت بار بازکنان و مربی اش، هم در مورد گل نادرست نیوزیلند و هم در مورد دو گل به حساب نیامده اش به همین اسلواکی مزاحم هلند در بازی امشب، به شدت از داوری هم لطمه خورد یا این که برزیل حتی در مقابل کره شمالی بیش از ده بار با تهدید جدی دروازه اش مواجه شد و این ضعیف ترین تیم جام (با سه باخت و تفاضل 11-) را هم به زحمت و 2-1 شکست داد، از دید این دوستان به راحتی پنهان می ماند. چون واقعیات «توی چشم» و چندان «تابلو»یی نیست و اندکی بیش از اندکی، دقت و ثبت و حافظه می خواهد.
دو: این کم توجهی به برخی نکات مهم تر و مکث و متوقف ماندن در برخی بدیهیات کم اهمیت و آشکار، همچنان و به طور طبیعی در مراحل حذفی هم ادامه خواهد داشت. نمونه اش همین شرح و وصفی بود که دوستان تلویزیونی ما از اولین بازی یک هشتم نهایی داشتند و مداماز «سربلندیم کره جنوبی در برابر اوروگوئه می گفتند. همچنان تأکید می کنم که اولاً این عرق و علاقه داشتن به یک تیم چشم بادامی های خاور دور فقط بابت «آسیایی بودن» را هیچ نمی فهمم و به نظرم وقتی همه باید از غیاب تیم فعلی کشورمان با این همه نارسایی و ضعف خشنود باشیم، این تلاش مذبوحانه برای حفظ تعصبات کلیشه ای رایج با هواداری از تیم های دیگر آسیایی به نظرم هیچ روی محلی از اعراب ندارد. مثل این است که بگوییم اگر دیشب هر یک از دو تیم آلمان و انگلیس دیگری را حذف کرده باشد، مردمان کشور حذف شده فقط بابت هم قاره بودن، ترجیح بدهند در بازی یک چهارم که قاعدتاً میان تیم برندۀ این بازی و آرژانتین خواهد بود، تیم حذف کنندۀ تیم آنها بر شاگردان ماردونا چیره شود! به نظرتان چنینی چیزی ممکن یا حتی معقول است؟! در عوض، بهتر بود این واقعیت کلی را می دیدم که توان و حد و سطح کره جنوبی برای بالا آمدن، بیش از همین نبود و با وجود حملات درهم و برهم و بی نظمی که روی دروازۀ اوروگوئه داشت، به عنوان همان ظواهر جلوی چشم، نمی تواند از شدت این واقعیت این که هشت سال پیش به طور تصادفی و با ضرب و زور میزبانی و داوری به نیمه نهایی رسیده بود، بکاهد. این در حالی است که نگاه بدون توجه به زمینه های بی ربط جغرافیایی و هم قاره بودن و غیره، حتماً این اعتبار و توان را برای ژاپن مسلط و هدفمند، بیشتر قائل می شود و این هم زوری ظاهری با اوروگوئه را نشان موفقیت کره جنوبی نمی داند. به ویژه از این حیث که اوروگوئه خودش هم تیم چندان منسجمی نیست و تحمل یکی از دو تیم اوروگوئه و غنا در جمع چهار تیم برتر، برای ما که تئوری های منجر به مظلوم نوازی و فقیرپرستی نداریم، برای خودش رنج و زجری جدی خواهد بود.
سه: امشب که بگذرد و نام دو تیم برگزارکنندۀ بازی سوم یک چهارم نهایی از میان چهار تیم هلند، اسلواکی، برزیل و شیلی که مشخص شود، تنها ده بازی تا پایان جام در نیمه شب بین 20 و 21 تیر ماه باقی می ماند. باورتان می شود؟ به همین تندی تمام شد. این همه انتظار و اشتیاق که این شب ها با بازی های حذفی دارد اوج خودش را می گذراند، به زودی و تا ده مسابقل دیگر به انتها می رسد و بعد باید به بازی های باشگاهی دل خوش کنیم تا جام بعد که به طور نامیمونی در سرزمین برزیلی های پرمدعا و خوش شانس برگزار می شود؛ یا دست کم تا یورو 2012. تنها امیدی که باقی می ماند این است که این ده بازی باقی مانده، هر چه دراماتیک تر باشند و آن ظرافت های پنهان در نقطۀ مقابل ظواهر آشکار، هر چه بیشتر در دل شان باشد تا در کنار خلق تمام لذت های جاری فوتبال بینی، مسئلۀ همیشگی تفاوت نگرش های مخاطبان فوتبال را نیز باز به اثبات برساند.