همزمان با برگزاری یورو 2012،مجموعه یادداشت های «دو نیمه در بهشت» نه به شکل ستون روزانه،بلکه تنها در پنج یادداشت نوشته و چاپ شد که در ابتدای جام و بعد در مرحله های نهایی،به بازی میپرداختند.
*
*
به عنوان یک آدم اهل شور و هیجان، هرگز درمان نشدم و نتوانستم به عنوان یک سینمایی نویس مدعی تئوری و تحلیل، آدم متین و موقر و باد به غبغبی باشم و گوشه ای بنشینم و عینک پنسی بزنم و فوتبال نبینم یا اگر دیدم، دزدکی ببینم و صدایش را در نیاورم. حتی نتوانستم شأن فرهنگی را از این ماجرا تفکیک کنم و دربارۀ فوتبال چیزی نگویم و ننویسم.
به عنوان یک سینمایی نویس، بی ربط ترین قلم گردانی ام دربارۀ فوتبال بوده و بیش از همۀ یادداشت های پراکندۀ دیگرم در این زمینه، سه دورۀ ستون نویسی ثابت و هر روزه همزمان با جام جهانی 2006، یورو 2008 و جام جهانی 2010 در روزنامه های «شرق» و «کارگزاران» و «اعتماد». به عنوان یک مردم آزار، هرگز سعی نکردم با مخالف خوانی بیهوده و بی آن که نظرم باشد، این بخش از تمایلاتم را اقناع کنم. (نمی دانم چرا همه تصور می کنند با این حرف دارم به مسعود فراستی طعنه می زنم!). اما در تمام طول این ستون نویسی های سه تورنمنت عظیم اخیر که یاد کردم، با آگاهی تام و تمام، چیزی بیش از کری خواندن و هواداری از ایتالیا و بعد آلمان و یکی دو تیم گاه و بی گاه دیگر، در ستون ننوشتم. طبعاً سیل ای میل ها و تماس های عصبانی هواداران برزیل، آرژانتین، فرانسه، اسپانیا و بسیاری دیگر به طرفم سرازیر می شد و انتظاری جز این هم نمی رفت. اما خنک ترین و خوشمزه ترین واکنش این بود که یادم می دادند شما برو همان نقد فیلم و درس سینمایت را بگو و نمی خواهد تحلیل گر فوتبال شوی. غافل از آن که اصرارم و دلیل پرخواننده شدن آن ستون ها، همین بوده که هیچ نوع نظر تحلیلی و کارشناسانه در آن جاری نشود (و اصلاً داعیه اش را هم ندارم) و فقط هواداری تیفوسی مبنای آن باشد. در نتیجه، کل ماجرا به منزلۀ تفریحی بود که البته بسیار جدی و حیاتی به آن می پرداختم.
این دوره، در جام ملت های اروپای 2012، شرایط کاری و زمانی و وضعیت بغرنج و بحرانی سینما، دل و دماغ یا فراغت و فرجه ای برای ستون هرروزه باقی نگذاشته؛ اما وسوسه را نمی توان بی پاسخ گذاشت و عنوان خاطره انگیز آن سه دوره ستون نویسی یعنی «دو نیمه در بهشت» را به کلی از یاد برد. این بار که در نظر داشتم ( و دارم) هفته ای دو سه بار در طول یورو 2012 در همین صفحۀ همین روزنامه سری به شور و اشتیاق کری خواندن و کل کل و هواداری بزنم، رو راست منتظر ماندم تا تنها تیم آبی پوش دوست داشتنی جهان یعنی ایتالیای عزیز که به قول رضا کاهانی در وضعیت بحرانی فعلی اش دست کمی از حال و روز خود ما ندارد، برای نخستین بار به میدان برود تا اگر زمین خورد، با اندوه و حسرت خواری و – راستش را بگویم- با مظلوم نمایی و سوگ سرایی یادداشت اول را بنویسم و اگر سربلند و حواس جمع، آبروداری کرد (که کرد) با همین رویکرد نوستالژیک و البته شیطنت آمیز این یادداشت که می خوانید، شروع کنم.
واقعیت این است که ایتالیای این روزها برای شروع، نمی توانست به وضعیتی سخت تر از این که پریشب گذراند، دچار شود. یعنی در برابر اسپانیای مداقع عنوان قهرمانی اروپا و جهان قرار گیرد. اما حتی در این شرایط، نه تنها به پیش بینی انبوه جوگیرهای هوادار اسپانیا تن در نداد، بلکه در صورت تداوم بازی انرژیک و ضربات دقیق و منتهی به سد محکمی موسوم به کاسیاس، می توانست بالاخره بیش از آن یک بار از این سد عبور کند و پیروز میدان هم باشد. این که تیم قهرمان در نخستین بازی دور بعدی برخلاف پیش گویی ها به خاک ذلت بنشیند، بسیاری اوقات چه در جام جهانی و چه در همین یورو سابقه داشته اما این که از هواداران اسپانیا با تعبیر «جوگیرها» اسم بردم، از جمله به این برمی گردد که احتمال این اتفاق را در حد 6درصد (آمار پیش بینی برد ایتالیا در سایتو رسمی مسابقات تا پیش از بازی) می دانستند! سرانجام هم چنین نشد اما دلیل دیگر این تعبیر، آن است که اسپانیا را به روشنی مانند فرانسۀ دوران زیدان می بینم؛ که قهرمانی هر دو جام جهانی و اروپایی را از آن خود کرد و ناگهان هوادارانش از چند ده میلیون به چند صد میلیون افزایش یافتند و حالا به فاصلۀ کمتر از یک دهه، تیم آشکارا متوسطی است میان خیل تیم هایی که تنها آرزوی رسیدن به نیمه نهایی را دارند و معمولاً از مرحلۀ پیش از آن، پیش تر نمی روند. این است تفاوت این جو مقطعی با اصالت بزرگان قدیمی و همیشگی مانند ایتالیا و آلمان، که البته می توانند دوره های حضیض و اوج خود را داشته باشند اما همیشه نام های بزرگی اند: تفاوت میان دیمی بودن و دائمی بودن، جلوه ها و نشانه های روشنی دارد.