همزمان با برگزاری یورو 2012،مجموعه یادداشت های «دو نیمه در بهشت» نه به شکل ستون روزانه،بلکه تنها در پنج یادداشت نوشته و چاپ شد که در ابتدای جام و بعد در مرحله های نهایی،به بازی میپرداختند.
*
*
1) یکهو چه اتفاقی افتاد؟ چه طور ایتالیایی که متخصص خفه سازی تاکتیکی یعنی آلمان را همین چند شب پیش به لحاظ تاکتیکی خفه کرده بوده، خود با ناکار شدن پیرلو توسط هافبک های میانی اسپانیا، تا این حد دست و پا بسته شد؟ این فقط حرف است که بگوییم اگر دو یار تعویضی اسپانیا در 10 دقیقۀ آخر که مدت ها بود ایتالیا ده نفره بود، دو گل تحقیرآمیز نهایی را نزده بودند، آتزوری محبوب – و مفلوک- ما به شکلی کم و بیش آبرومند و با نتیجه 2-0 بازی را می باخت و فاجعه، این همه بزرگ نبود. ولی واقعیت این است که پیش از آن هم ما در نیمه دوم غلط به خصوصی نکردیم! همان چند دقیقه حمله های ما در فاصلۀ بین دو گل نیمه اول لاروخا را که بردارید و آن دو تک به تک دی ناتاله در نیمه دوم را که کنار بگذارید، ایتالیا جز بهت و چلمنی (یا به لفظ مهران مدیری، "چُرمنگی") چیزی برای عرضه نداشت. این همان طور که بدترین بازی ایتالیا در سال های اخیر بود، بهترین و همه جانبه ترین بازی اسپانیا نه تنها در این تورنمنت، بلکه در اغلب این سال های تازه شروع شده و البته رو به اتمام ورودش به پانتئون بزرگان هم بود. برخلاف همیشه که فقط خوب می دوند و خوب پاس می دهند، بسیار هوشمند و زمان بندی شده و نقشه دار بازی را پیش بردند و در همه زمینه ها، درس گرفتنی بودند. تبریک از ته دل همراه با یادآوری این که دیگر بعید است در تورنمنت های مهم به مراحل نهایی برسند و با رفتن تدریجی این نسل بازیکنان باید به اصلیت خودشان یعنی همان حذف در یک هشتم یا یک چهارم نهایی بسنده کنند، حرف آخر ماست.
2) یکی از اقوال جالبی که در همین یک روز بعد از شکست مستأصلانه آتزوری در برابر ماتادورهای مقتدر شنیدم، این است که بعضی طرفداران آلمان می گویند فقط می خواستید ما را ببرید؛ بعد خودتان بروید در فینال چنین گندی بزنید؟! حرف پرتی هم نیست. واقعاً شاید آلمان در رویارویی با اسپانیا تا این حد قافیه را نمی باخت. میزان مشارکت هافبک هایش در دفاع منطقه ای، بیشتر از ایتالیا بود و دو گوشۀ دفاعش تا این حد خالی و آسیب پذیر نبود که به گل های پرشمار اسپانیا با شروع حرکت از همان دو گوش منجر شود. با وجود مرکزیت و اهمیت عملکرد شوان اشتایگر و اوزیل، میزان تکیه تیم شان روی این دو با میزان وابستگی ایتالیا به پیرلو که اسیر و مهارش کردند، قابل قیاس نبود. در نتیجه، احتمال حضور آبرومندتر آلمان برای پایان دادن به افسانه اسپانیایی ها که دیگر مکرر و کسالت بار شده، بیشتر بود. اما در حالی که یکی از دلایل این احتمال، تعداد بیشتر بازیکنان کلیدی و قابل توجه آلمان است، یوفا در فهرست بازیکنان برتر جام که برگزیده، حتی یکی از شاگردان یواخیم لو را در فهرست نیاورده است! در حالی که دو ایتالیایی، دو پرتغالی و شش اسپانیایی در فهرست ده بازیکن توی زمین (منهای دروازه بان) در فهرست اند و انگار خود اتحادیه فوتبال اروپا هم مانند هواداران ایرانی، با یک 4-0 دچار جوزدگی مفرط شده و یکهو بیش از نصف تیم منتخب را ماتادوری انتخاب کرده است! یعنی گومز، مولر، شواینی، اوزیل و خدیرا هیچ کدام شایسته حضور در این تیم نبودند؟ ولی مثلاً پپه پرتغالی یا بوسکتس و آربلوآ که فقط به خاطر دوندگی شان جور می کشیدند و یادآور ریسه لیورپول و عباس کارگر پرسپولیس دهه 60 خودمان بودند، جایشان در این تیم است؟! راست است که یک برنده، چه فیلم باشد و چه تیم فوتبال، همه اجزایش چه بی خودی و چه باخودی، به نظر ممتاز می رسند!
3) دوران اوج اسپانیا با سه قهرمانی پیاپی در طول شش سال در اروپا و جهان، با برد 4-0 از ایتالیا که انگار از دل خیالات ماتادورها بیرون آمده بود و به واقعیت پیوست، به گمان شخصی من به سر رسیده است. اما این برای آتزوری ها مهم نیست. مهم تر این است که به تعبیر عامیانه فارسی، خودمان را جمع کنیم و بدون تغییر سرمربی که به واقع تا همین جا هم رندانه و مدبرانه پیش آمد، به تقویت و تجدید قوا برای مقدماتی جام جهانی 2014 که در گرداب برزیل برگزار می شود، بپردازیم. درست است که در این بازی ویران و مضمحل شدیم، ولی تیم ایتالیا در این دوره وضعیت اسفباری نداشته و ندارد و برای برخاستن، احتیاج به دست به زانو زدن بسیار محکم و سختی نیست. نیم خیز بوده ایم و یک شوک سنگین مثل سیلی به صورت مان خورد و باز برمی خیزیم. به این امید، یادداشت های این دوره مسابقات را همین جا به پایان می برم.